تاریخچه چراغ خیابانی | خرید بهترین چراغ خیابانی

دوران ماقبل صنعتی شدن

چراغ های اولیه توسط تمدن‌های یونان و روم مورد استفاده قرار می‌گرفتند، زمانی که نور در درجه اول هدف امنیت را ایفا می‌کرد، هم برای پیدا کردن مسیر و برخوردنکردن با اجسام و در و دیوار 🙂 و هم برای محافظت در برابر دزدان احتمالی. در آن زمان، چراغ‌های نفتی بیشتر مورد استفاده قرار می‌گرفتند، زیرا شعله‌ای ماندگار و متوسط ​​را فراهم می‌کردند.

شخصی که مسئول روشن کردن چراغ های نفتی در جلوی ویلاهای رومی بود، لنتراریوس نام داشت .

اما، ساکنان پکن پایتخت چین اولین کسانی هستند که از «نورپردازی با موقعیت ثابت» (برخلاف مشعل‌ها و چراغ های دستی)، تا ۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح، با استفاده از ساقه های درخت بامبو که به صورت توخالی است به عنوان لوله‌کشی و دریچه‌های گاز طبیعی برای ایجاد نوعی چراغ خیابان استفاده می کردند.

در آستانه قرون وسطی ، شهرهایی مانند انطاکیه خیابان‌های خود را روشن می‌کردند، این رویه در سرتاسر امپراتوری عثمانی به همین شکل بود، مدت‌ها قبل از اروپا. به قول ادوین هیثکوت : «رومی‌ها خیابان‌ها را با چراغ‌های نفتی روشن می‌کردند، و شهرهایی از بغداد تا قرطبه نیز به همین ترتیب روشن می‌شدند، زمانی که بیشتر اروپا در چیزی زندگی می‌کردند که امروزه نامش را عصر تاریکی می‌دانیم.

در قرون وسطی، به اصطلاح ” پسران متصل کننده ” یا حامل مشعل مردم را از یک مکان به مکان دیگر در خیابان های تاریک و پر پیچ و خم شهرهای قرون وسطایی همراهی می کردند.

قبل از لامپ های رشته ای ، شمع برای تامین روشنایی در شهرها به کار می رفت. برای روشن کردن اولین لامپ ها لازم بود تا یک شخص چراغ افکن در هنگام غروب در شهر بگردد و چراغ ها را روشن کند همچنین هنگام طلوع هم چراغ ها را خاموش کند. طبق برخی منابع، نورپردازی در لندن در سال ۱۴۱۷ توسط آقای هنری بارتون ، شهردار لندن دستور داده شد ، اگرچه هیچ مدرک محکمی در این مورد وجود ندارد.

نورپردازی عمومی خیابان ها برای اولین بار در قرن شانزدهم توسعه یافت، و پس از اختراع فانوس هایی با پنجره های شیشه ای شتاب گرفت که میزان نور را تا حد زیادی افزایش داد.

در سال ۱۵۸۸ پارلمان پاریس مقرر کرد که در هر تقاطع یک مشعل نصب و روشن شود و در سال ۱۵۹۴ پلیس آن را به فانوس تغییر داد.

با این حال، در اواسط قرن هفدهم، برای مسافران یک رسم رایج شده بود که اگر مجبور بودند در شب در خیابان‌های تاریک و پر پیچ و خم حرکت کنند، یک فانوس‌دار را استخدام کنند. پادشاه لوئی چهاردهم در سال ۱۶۶۷ اصلاحات گسترده ای را در پاریس مجاز کرد که شامل نصب و نگهداری چراغ ها در خیابان ها و تقاطع ها و همچنین مجازات های سخت برای خرابکاری یا سرقت وسایل بود. پاریس تا پایان قرن هفدهم بیش از ۲۷۰۰ چراغ خیابان داشت و تا سال ۱۷۳۰ دو برابر این مقدار.

با این سیستم، خیابان‌ها با فانوس‌هایی روشن می‌شدند که به فاصله ۱۸ متر از هم بر روی سیمی در وسط خیابان در ارتفاع ۶٫۱ متری آویزان بودند. به طوری که یک بازدیدکننده انگلیسی در سال ۱۶۹۸ میگوید: “خیابان ها در تمام زمستان و حتی در ماه کامل روشن هستند!”

در لندن، روشنایی عمومی خیابان ها در اواخر قرن هفدهم اجرا شد.

یک فانوس نفتی توسعه یافته، به نام réverbère ، در سال ۱۷۴۵ معرفی شد و در سال های بعد کیفیت آن افزایش یافت. نوری که از این ریوربرها می تابید به میزان قابل توجهی روشن تر بود، به اندازه ای که برخی از مردم از تابش خیره کننده شکایت داشتند. این لامپ ها به بالای تیر چراغ ها متصل می شدند. تا سال ۱۸۱۷، ۴۶۹۴ لامپ در خیابان های پاریس وجود داشت. (در طول انقلاب فرانسه (۱۷۸۹-۱۷۹۹)، انقلابیون دریافتند که تیر چراغ‌ها مکان مناسبی برای حلق آویز کردن اشراف و دیگر مخالفان است.)